Autor przygląda się najnowszej prozie amerykańskiej w różnych kontekstach, z których ona wyrasta i do których się odnosi: społecznych, historycznych, geograficznych, politycznych. Każde wydarzenie lub zjawisko odciskające trwały ślad w świadomości i wrażliwości ludzi spotyka się w dużej skali z odzewem na amerykańskim rynku książki – jako przykłady można podać 11 września 2001 roku, kryzys ekonomiczny z roku 2008 czy ekspansję Internetu. Prezydentura Donalda Trumpa, która mocno porusza intelektualne kręgi społeczeństwa Stanów Zjednoczonych, też przypuszczalnie zaowocuje dość wyraźnie na polu literatury. Miarą zakorzenienia współczesnej prozy amerykańskiej w kulturze jest wszak nie tylko wyczulenie pisarzy na możliwe implikacje aktualnych okoliczności, ale też stopień odzwierciedlenia świadomości historycznej w ich utworach. Przeszłość nieustannie powraca w literaturze tworzonej za oceanem, Amerykanie chyba najlepiej spośród wszystkich nacji opanowali sztukę przepracowywania zaszłości dziejowych za pomocą form narracyjnych. Literatura amerykańska jest też (zawsze była) zakorzeniona w przestrzeni i na jej przykładzie doskonale widać kulturotwórczą rolę pisarstwa regionalnego. W najnowszej prozie amerykańskiej nie zanikła tradycja eskapistyczna, mająca kluczowe znaczenie od czasów romantyzmu. Ucieczka pozostaje przewodnim motywem tematycznym, ale eskapizm ma też ciekawe przejawy formalne. Nie przedawniła się istota lekcji Nathaniela Hawthorne’a, który przeszło sto pięćdziesiąt lat temu w przedmowie do Domu o siedmiu szczytach zdefiniował romans jako gatunek amerykański i napisał o potrzebie szukania obszarów, gdzie wyobraźnia uwolniłaby się z rygorów realności [wydawca].