"W tym roku, 22 maja, mija okrągła - dwudziesta rocznica śmierci Marii Danilewicz Zielińskiej, pochodzącej z Aleksandrowa Kujawskiego, związanej z Włocławkiem pisarki, badaczki i krytyczki literatury oraz bibliotekarki, honorowej obywatelki obydwu miast, która we wrześniu 1939 roku wraz z mężem Ludomirem zaangażowanym w tajny projekt związany z „Enigmą” została ewakuowana z Polski. Tak zaczęła się wieloletnia tułaczka Marii po Europie, podróż, która tak naprawdę nigdy się nie zakończyła, bo nie zakończyła się powrotem do domu. Maria nigdy już nie przekroczyła granicy z Polską i choć doświadczenie emigracji i wykorzenienia było zarówno fizyczne - ciałem, jak i psychiczne - duchem, to jednak do ojczyzny nie powróciła nigdy „tylko” fizycznie. Jej życie w trudnych czasach, na które przypadło, zostało podzielone przez wielką i małą historię na trzy prawie równe w latach części: okres ostatni - „portugalski”, najaktywniejszy zawodowo i polonijnie - „londyński” i najwcześniejsze lata - „polski”, a w tym okresie lata włocławskie - szkolne, jak sama uważała i pisała - formatywne lata jej życia. Szkoła rozwinęła w niej patriotyzm oraz miłość do historii, literatury i języka polskiego. To tutaj ukształtowało się ostatecznie zaszczepione jej jeszcze w rodzinnym domu credo życiowe pisarki - prawdziwie etyczna i empatyczna postawa biorąca się z szacunku do każdego człowieka jako jednostki, z miłości bliźniego i łagodnego wobec niego podejścia, a surowego wobec siebie samej, oraz postrzegania świata w sposób rozumny, logiczny. Pani Maria pielęgnowała swoją polskość i swoje korzenie, tożsamość. Raz „odnaleziona”, na równi z rodziną i współsojusznikami w niedoli podtrzymywała obustronnie liczne kontakty, czy to korespondencyjnie, czy goszcząc u siebie ludzi kultury z Polski, których los również nie oszczędzał w kraju rodzinnym. Uwielbiała rozmowy z gośćmi z jej stron, emigrantami jak ona, z którymi mogła wracać na skrzydłach wspomnień i wyobraźni na Kujawy z ich oraz swojej przeszłości". [z Przedmowy]